(ଦୁଃଖରେ )
ସେଦିନ ମୁଁ ଆଉ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମେଡିକାଲ ରେ ଥିଲୁ,  ମୋ ପୁଅ ମାନେ “ଶାନ୍ତନୁକୁ” କ୍ୟାନ୍ସର ହୋଇଥାଏ ।
 ବଞ୍ଚିବାର କୌଣସି ଲକ୍ଷଣ ନଥିଲା ଶେଷରେ ତାର ମୃତ୍ୟୁ ହେଇଯାଇଥିଲା ।

 ଏହା ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ଜଣା ନଥାଏ । ମୁଁ ତାକୁ ମିଛ କହିଥାଏ କି, ସେ ICU ରେ ଅଛି, ତାକୁ କେହି ଦେଖାକରିପାରିବେନି ।

 ହେଲେ ଏମିତି ଗୋଟେ ଦିନ ଆମେ ମାର୍କେଟିଙ୍ଗ କରିବାକୁ ଯାଇଥାଉ ସେ ସମୟରେ ସାଗର ଆଉ କୁମାର ମାର୍କେଟିଙ୍ଗ କରୁଥାନ୍ତି । 

ସେ ସମୟରେ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ କୁମାରକୁ ଦେଖିନେଲା ।

ମୋତେ କହିଲା ତମେ ମିଛ କାହିଁକି କହିଲ ମୋ ପୁଅ ତ ଏଠି ଅଛି ଆସ ଦେଖିବ ।

ମୁଁ ପୁରା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇଗଲି ସେଇ ଚେହେରା ସେଇ ଆଖି ସେଇ ସମାନ ଉଚ୍ଚତା ମୁଁ ବି କିଛି ଭାବିପାରୁନଥାଏ ।

 ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଯାଇ କୁମାରକୁ ଜାବୁଡି ଧରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । 
କୁମାରକୁ କହୁଥାଏ ତୁ ଏଠି ଅଛୁ ତୋ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁ ICU ରେ ଅଛୁ ।

 ତୁ ଜାଣିଛୁ ମୁଁ ତୋତେ କେତେ ଦିନ ହେଲା ଦେଖିନି ମୋତେ କେତେ ଯୁଗ ଭଳିଆ ଲାଗୁଥିଲା ।

ସାଗର ଆଉ କୁମାର କିଛି ବୁଝିପାରୁନଥାନ୍ତି, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ଦେଖିଥାନ୍ତି । 
ପଛପଟୁ ମୁଁ ସାଗର ଆଉ କୁମାରକୁ ମନା କରୁଥିଲି କିଛି ନକହିବାକୁ ।

 ମୋ କଥା ମାନି ସେମାନେ କିଛି ନକହି ଚୁପ୍ ରହିଲେ । 

ହେଲେ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ତାକୁ ଧରି ଘରକୁ ଯିବାକୁ କହିଲା । 

ସାଗର ତା ଘରକୁ ଗଲା କୁମାରକୁ ଆମେ ଆମ ଘରକୁ ନେଇକି ଆସିଲୁ । 
ହେଲେ ସେଦିନ ରାତିରେ ଓଲଟ ପାଲଟ ହେଇଗଲା ।

ମୁଁ କୁମାର ଡାକି କଥା ହଉଥାଏ  ।
 ଆଚ୍ଛା ବାବା ତମ ନା କଣ ?? ସେ କହିଲା କୁମାର । 

ତମେ କଣ  କରୁଛ ସେ କହିଲା 10th ପଡୁଛି ଆମ ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ହେଇଛି, ତ ମୋ ଭାଇ ସହ ମୁଁ ଏଠି ବୁଲିବାକୁ ଆସିଛି ।