କୁମାର:- ମୋତେ ଆପଣମାନେ ଶାନ୍ତନୁ ବୋଲି ଡାକିପାରିବେ ।

 କାହିଁକିନା, ମୁଁ କାହାର ଦୁଃଖ ଦେଖିପାରେନା ।

ମା:- ମୁଁ ତ ତୋତେ ପୁଅ ଭଳି ଭାବିଛି, ମୋ ପୁଅ ମରିନି, ମୁଁ ତୋ ଭିତରେ ମୋ ପୁଅକୁ ଦେଖୁଛି ।

ଏଇ ତମେ ଶୁଣ (ବାବା ଙ୍କୁ) ତମେ ବି ୟା ଭିତରେ ଶାନ୍ତନୁକୁ ଦେଖୁଛ ନା ?

ୟାକୁ ଆମ ପାଖରେ ଆମରି ଘରେ ରଖିବା,  ଆମର ତ ଆଉ କିଏ ନାହିଁ ନା ଆମେ ମଲା ପରେ ଆମକୁ ପାଣି କିଏ ଦବ ?

କୁମାର:-ଆପଣ ଏମିତି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ସବୁବେଳେ ରହିବି । ମୋ ଭାଇ ସାଗର କୁ କିଛି କାମ ମିଳୁନି ତାକୁ ଯଦି ଆପଣ କିଛି କାମ ଯୋଗେଇଦିଅନ୍ତ ତାହାଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ଋଣୀ ହେଇ ରହିବି ।

ବାବା:- ତୁ ଏମିତି କଣ କହୁଛୁ ମୁଁ ତ ଏ ହୋଟେଲ ଆଉ ମୋ ଘର ସବୁ ତୋ ନାଁ ରେ କରିଦଉଛି । ଆମର ଏସବୁ କଣ ହବ ଆମେ ମରିବାପରେ ଏସବୁ ସରକାର ନେଇଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ତୋ ନାଁ ରେ କରିଦଉଛି ।

ତାପର ଦିନ ସକାଳୁ ବାବା ରେଜିଷ୍ଟର ଅଫିସ ଯାଇ ତାଙ୍କ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି କୁମାର ନାମ ରେ କରିଦେଲେ।

 ସାଗରକୁ ହୋଟେଲର ସବୁ ଦାଇତ୍ଵ ଦେଇଦେଇଛି ।

ଏବେ ଯେତେବେଳେ କେଶବକୁ ପଠେଇଲୁ ମୋ ପାଖକୁ । ସେ ତା ପରିଶ୍ରମରେ ଏଇ ନୁଆଁ ହୋଟେଲଟି ଖୋଲିଛି । ଏବେ ତମମାନେ ଜାଣିଲତ କୁମାର ହିଁ ଶାନ୍ତନୁ ବୋଲି।

ବାବା:- ତମ ଘରେ କିଏ କିଏ ଅଛନ୍ତି ??
କୁମାର:- ମୋ ବାବା, ବୋଉ ଆଉ ଭଉଣୀ ।
ବାବା:- ଠିକ୍ ଅଛି !! ତମେ ଜାଣିଛ ? ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ତମକୁ ! ମୋ ପୁଅ ଶାନ୍ତନୁ ଭାବି ତମକୁ ଆମ ଘରକୁ ଆଣିଛି । ତମେ ଆମ ଘରେ ରହିବ ।

କୁମାର:- ନାହିଁ ନାହିଁ ମୁଁ ଯଦି ଏଠି ରହିବି ମୋ ଘରେ କିଏ ରହିବ ।
 ତାପରେ ମୁଁ Last Exam ଦେଇନି, ଏଠି  କେମିତି ରହିବି । 

ଆଚ୍ଛା !! ତମ ପୁଅ କୁଆଡେ ଗଲେକି ??

ବାବା:- ମୋ ପୁଅ ଆଉ ଏ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ, ତାକୁ କ୍ୟାନସର ହେଇଥିଲା ସେ ଆମକୁ ଛାଡି ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଚାଲିଗଲା ।

(ପଛ ପଟେ ରୂମ ରେ ମା ଏକଥା ସବୁ ଶୁଣୁଥାନ୍ତି )

ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ସେ ସେନସଲେସ ହେଇ ତଳେ ପଡ଼ିଗଲା ।

 କଣ ପଡିଲା ବୋଲି ଆମେ ଯାଇକି ଦେଖିଲାବେଳେ ମା ପଡିଥିଲେ ।

 ଆମେ ସେଠୁ ଆଣି ପାଣି ଛିଞ୍ଚି ସଚେତ କଲୁ । 
ମା:- ତମେ ମୋତେ ଏତେ ବଡ଼ ମିଛ କେମିତି କହିପାରିଲ(ବାବା ଙ୍କୁ) 
 ମୋ ପୁଅ ଏ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ ଆଉ ତମେ କଣ କହୁଛ ନା ସେ ICU ରେ ଅଛି । 
କୁମାର:- “ମା” ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଗୋଟେ କଥା କହିବି ? ଆପଣ ଯଦି ତାଙ୍କ ଯାଗାରେ ଥାନ୍ତେ ତାହାଲେ ଆପଣ ବି ସେୟା କରିଥାନ୍ତେ ।

 କାରଣ ସେ ଚାହୁଁନଥିଲେ କି ଶାନ୍ତନୁର ମରିବା ଖବର ଶୁଣେଇ ଆପଣଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ଦେବେ ।
 ସେଥିପାଇଁ କହିନଥିବେ ।

 ମା:- ହେଲେ ମୁଁ ମୋ ପୁଅ ବିନା, ମୁଁ କେମିତି ବଞ୍ଚିବି, 
କୁମାର:- ମୁଁ ଗୋଟେ କଥା କହିବି ??