Belief is an invisible force by which man is able to do even the most difficult tasks. To speak or communicate in the absence of faith is foolishness.
Category Archives: Articles
Accountability
In a world, a woman has to be considered/accountability more than a husband, if a woman is not considered/accountability, the world cannot improve.
Accountability is not greed.
Accountability is not to spend unnecessarily.
You are !!!
Build yourself up so that the people who find you will be proud of your friendship, determination, hard work, service, courage and love, and will be forever scarred by your losses. By doing this your religion will not be lowered in your own eyes for your deeds but God’s blessing will be upon you….
Strange World
Devotion
No matter how many places of pilgrimage you go to, no matter how much devotion you worship, if your deeds and behavior are not good, then they are of no importance.
Strange World
Bhagwan Ke Dwar
Yah Hindi Ki Roman Lipi Hai,
Kisi Jagah Galti Milta Hai Toh Sansodhan Karke Padhne Ki Krupa Karen.
Articles Ko Prarambh Karte Hain,
Shanti Ek Aisa Shabd Jisko Sab Hasil Karna To Chahte Hain Magar Kisko Milta Hai Toh Kisko Nahin. Haan Ek Kaam Hum Kar Sakte Hai Kuch Samay Keliye Kuchh Rakam Dekar Woh Bhi Kuchh Samay Keliye Shanti Ko Kharid Kar Hum Usko Nibha Sakte Hain.
Magar Woh Shanti Nahin Kaha Jata Hai Woh Toh Paise Ki Garmi Kaha Jata Hai. Shanti Hasil Karne Ka Jagah Kahin Aur Hai Aur Woh Hai Bhagwan Ke Dwar Mein.
Woh Kaise ?
Apni Byast Jiban Se Dur Ho Kar Kuch Samay Nikalen Aur Yah Samay Ko Apni Puja Ghar Mein Ya Najdiki Kisi Mandir Mein Jayen Aur Ush Anmol Samay Ko Bhagwan Ki Bhakti Mein Khudko Leen Kardein.
Apni Family Ke Saath Ho Ya Akele Hi Ish Samay Ko Apnayen, Jahan Apne Maan Mein Sirf Bhagwan Ke Prati Bhakti Ke Sivay Na Koi Chinta Na Koi Shak Sawal Apke Mann Mein Nahin Chalna Chahiye.
Jab App Bhagwan Ke Dwar Jate Ho Toh Khali Haat Mein Jayen, Tight Kapde Na Pahne,
Mobile Lekar Na Jaye,
Haan Agar Jate Ho Toh Befikar Hokar Kisiki Chinta Chhod Kar Mobile Ko Switch Off Or Flight Mode Mein Kar Ke Rakhein.
Agar App Kisi Jaruri Karya Mein Byast Rehte Hain Aur Usi Byast Samay Se Kuchh Samay Bhagwan Ke Dwar Mein Bitana Chahte Ho Toh Byast Se Dusra Rasta Nikal Kar Wahan Pahunche Or Kisi Aur Ko Ush Karya Ko Kuch Samay Keliye Sonp Kar Ayen.
Kyun Ki Jiban Mein Asli Shanti Toh Mobile Ke Bina Hi Sambhav Hai.
Khud Ko Unki Charan Mein Pura Samarpit Kardein. Dekhoge Shanti Ka Asli Rah Apko Yahi Milega Aur Mehsoos Bhi Karoge.
Bhagwan Ka Dwar Ek Aisi Jagah Hai Sab Kuch Yahan Milta Hai Aur Sab Yahan Aakar Dukh Jatate Hai Magar Dunia Ki Sabse Dukh Ki Baat Yah Bhi Hai.
Sab Dukhi Hone Ke Baad Yahan Apni Dukh Batane Aate Hain Magar Manushya Jab Khusi Mein Rehta Hai Tab Woh Bhagwan Ke Dwar Ko Kabhi Yaad Nahin Karte Hain.
Magar, Mein Ish Article Ka Lekhak Ke Roop Me Apse Binti Karta Huun Ki, Aap Khus Ho Ya Dukhi Ho, Mandir Kabhi Kabhi Jaya Karen.
Agar Aap Pratidin Jaate Ho Toh Apko Bahut Bahut Dhanyabad Magar Kabhi Kabhi Jate Ho Toh Apke Liye Yah Anurodh Hai Ki Mandir Jaya Karen Aur Shanti Ki Asli Anubhab Bhagwan Ke Dwar Hi Hota Hai.
Dhanyabad.
Comments please
What is one question you hate to be asked? Explain.
ଆମେ ମଧ୍ୟ ହୋଲି ଖେଳିବା
ବାପା ମୁଁ ହୋଲି ଖେଳିବି, ବାପା ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ଚିନ୍ତାରେ ବସି ଥାନ୍ତି । ମା ସେପଟୁ କହିଲେ , ତୁ ହୋଲି ଖେଳିବାକୁ ଚାହୁଁଚୁ ନା, ଆସେ ଆମେ ମିଶି ଖେଳିବା । ସିତୁ କହିଲା ନା ନା , ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ହୋଲି ଖେଳିବା। ମା ଶିତୁ କୁ ଅନ୍ୟ ରୁମ୍ କୁ ଡାକି ଆଣି କହିଲା ଯେ , ବାପା ଏବେ ଚିନ୍ତାରେ ଅଛନ୍ତି ତୁ ତାଙ୍କୁ କାହିଁକି ବିରକ୍ତ କରୁଛୁ ।
ତୁ ଆଉ ମୁଁ ଖେଳିଲେ ହେବ ନାହିଁ । ସୀତୁ ପଚାରିଲା , କାହିଁକି ମା? ମା କହିଲେ , ତୁ ସେକଥା କିଛି ଚିନ୍ତା କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ସିତୁ ପୁଣି ପଚାରିଲା , କୁହ ନା ମା, କାହିଁକି ?
ମା କହିଲେ, ଆଜି ବାପା କାମ କରିବାକୁ ଯିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ସେଥିପାଇଁ ସେ ଚିନ୍ତାରେ ବସିଛନ୍ତି । ସିତୁ ପୁଣି ପଚାରିଲା , ଚିନ୍ତା କାହିଁକି ??
ମା କହିଲେ, ବାବୁରେ ବାପା ଯଦି କାମ କରିବେ ତେବେ ତ ଆମ ଘର ଚଳିବ ନା?? ଆଜି ଯଦି କାମକୁ ଯିବେ ନାହିଁ ତେବେ କାଲି ଘର ପାଇଁ ସଉଦା କେମିତି ଆସିବ ଆଉ ଆମ ଘର ଚଳିବାକୁ ଅସୁବିଧା ହେବ !
ସିତୁ ଅଳ୍ପ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା ତେବେ ଆଜି ଦିନ ଟାକୁ ଆମେ ଖୁସିରେ ପାଳନ କରିବା ନାହିଁ କାହିଁକି?? ସିତୁ ବାପା ପାଖକୁ ଯାଇ କହିଲା, ବାପା ଆଜି ଆମେ ଅଳ୍ପ ଖାଇବା କିନ୍ତୁ ଆଜି ଆମେ ହୋଲି ପାଳନ କରିବା । ମୁଁ ଜାଣିଚି ତୁମେ ଦୁଃଖରେ କାହିଁକି ଅଛ?? ମୁଁ ଚାହୁଁଚି ଯେ ତୁମେ ସେ କଥାକୁ ଭୁଲି ଆଜିର ଏହି ଦିନକୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଖୁସିରେ ପାଳନ କରିବା।
ବାପା ସିତୁ କୁ କୁଣ୍ଡେଇ ପକାଇଲେ ଏବଂ କହିଲେ ଚାଲେ, ଆମେ ମଧ୍ୟ ହୋଲି ଖେଳିବା । ଘର ର ଆର୍ଥିକ ସ୍ଥିତି ଖରାପ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବାପା ସବୁ ଦୁଃଖ କୁ ଭୁଲି ପରିବାର ସହିତ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲେ ।
ଏହି ଘଟଣା କେବଳ କାହାଣୀ ରେ ନୁହଁ, ଏହା ଭାରତର ୪୦ ପ୍ରତିଶତ ପରିବାର ରେ ଏମିତି ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ କିଛି ପରିବାର ର ଆର୍ଥିକ ସ୍ଥିତି ଏତେ ଖରାପ ଯେ ସେମାନେ ଯଦି ଗୋଟିଏ ଦିନ ନ ଖଟିବେ ତେବେ ସେଦିନ ରାତିରେ ସେମାନେ ଭୋକରେ ସୋଇଥାନ୍ତି।
କାହାଣୀ ନୁହେଁ ତ ଗୋଟିଏ ଗରିବ ପରିବାର ର ପ୍ରତିଦିନ ର ଦୁଃଖ ।
ଛୋଟିଆ କାହାଣୀ ଟି କେମିତି ଲାଗିଲା, କମେଣ୍ଟ ମାଧ୍ୟମରେ ଜଣାନ୍ତୁ।
ଖବର କାଗଜ

ଗରିବ ବସ୍ତୀ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ ଛପର ଘରେ ଚିନ୍ତୁ ଆଉ ତା ମା ରହୁଥିଲେ । ଚୀନ୍ତୁ ର ବାପା ବହୁତ ଦିନ ତଳେ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ । ଚିନ୍ତୂ ଆଉ ତା ମାଆ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ରହୁଥିଲେ । ଚିନ୍ତୁ ର ମା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଘରେ ବାସନ ସଫା କରନ୍ତି । ସେଥିରୁ ଯାହା ଟଙ୍କା ମିଳେ ଘର ଚାଲେ । ଗୋଟିଏ ଦିନ ମା ପୁଅ ବସି ଭୋଜନ କରୁଥିଲେ, ମା ଚିିନ୍ତୁ କୁ କହିଲେ ତୁ କାଲି ଠାରୁ ସ୍କୁଲ ଯିବୁ ଏଵଂ ପାଠ ପଢ଼ାପଡି କରିବୁ । ହେଲେ ମା ଆମ ଘର ର ପରିସ୍ଥିତି ବହୁତ୍ ଖରାପ ଅଛି । ତମେ ମୋ ପାଠପଢ଼ା ପାଇଁ ଟଙ୍କା କୋଉଠୁ ଆଣିବ । ମା କହିଲେ ସେସବୁ ମୁଁ ଦେଖିବି ତୁ କେବଳ ତୋ ପାଠ ପଢାରେ ମନ ଦେ । ଏମିତିରେ ମୁଁ କାମ କୁ ଚାଲିଯାଏ ତୁ ଦିନସାରା ଖେଳକୁଦ କରୁଛୁ । ତୁ ଯଦି ସ୍କୁଲ ଯିବୁ ତୋ ଭବିଷ୍ୟତ ତୁ ନିଜେ ଗଢିବୁ ଏବଂ ବଡ ହୋଇ ଖୁସିରେ ରହିବୁ । ଚିିନ୍ତୁ କହିଲା ଠିକ୍ ଅଛି ମା ହେଲେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ କିଛି କାମ ଖୋଜିବି ଏବଂ ତମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି । ତା ପରଦିନ ମା ସ୍କୁଲ ରେ ଚିିନ୍ତୁ ର ନାମ ଲେଖାଇଲେ । ପୁଅ ର ସ୍କୁଲ ରେ ନାମ ଲେଖାଇ ବହୁତ ଖୁସି ଅନୁଭବ କଲେ ଏବଂ ଆଖିରୁ ଖୁସିରେ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ ବାହାରିଗଲା । ମା ଚିିନ୍ତୁ ର ପାଠପଢ଼ା ଖର୍ଚ୍ଚ ପାଇଁ ଆଉ ଦୁଇଟି ଘରେ କାମ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା ।
ଚିିନ୍ତୁ ସ୍କୁଲ ରୁ ଫେରି ଆସି ମା କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ । ବହୁତ ସମୟ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ପରେ ମା ଆସି ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା । ମା ତମେ ଆଜି ଏତେ ସମୟ କୋଉଠି ରହିଯାଇଥିଲ । ତୋ ପାଠପଢା ପାଇଁ ମୁଁ ଆଉ ଦୁଇଟି ଘରେ ବାସନ ସଫା କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଲି ସେଥିପାଇଁ ଏତେ ସମୟ ଲାଗିଲା । ହଉ ଛାଡ଼ ସେ କଥା ମୋତେ କହ ତୋର ସ୍କୁଲ ର ପ୍ରଥମ ଦିନ କେମିତି ଥିଲା । ବହୁତ ଭଲ ଥିଲା ମା, ମୋ ସ୍କୁଲରେ ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି । ମୁଁ ବହୁତ ସାଙ୍ଗ କରିଛି । ସାର୍ ଆଉ ଦିଦୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ । ତୁ ଭଲ ପାଠ ପଢ଼ି ବଡ଼ ହେଲେ ଅଫିସର ହେବୁ ହେଲା। ଆଉ ଜାଣିଛ ମା ମୁଁ ମୋ ପାଇଁ କାମ ବି ଦେଖିଛି, ମା ମୋତେ ପଚାର ମୁଁ ମୋ ପାଇଁ କଣ କାମ ଦେଖିଚି ? ମା ପଚାରିଲେ ଆରେ ବାବା କହ କଣ କାମ ଦେଖିଛୁ । ମା, କାଲି ଠୁ ମୁଁ ସବୁଦିନ ସକାଳୁ ଘର ଘର ବୁଲି ଖବର କାଗଜ ଦେବାକୁ ଯିବି ଆସିଲେ ପୁଣି ସ୍କୁଲ ଯିବି । ମା ଶୁଣି ବହୁତ୍ ଖୁସି ହେଲେ । ତା ପରଦିନ ଠୁ ସକାଳ ସମୟରେ ଘର ଘର ବୁଲି ପେପର ଦେବା ଆରମ୍ଭ କଲା । ପେପର ବେପାରୀ ଚିିନ୍ତୁ କୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେଲା ତାପରେ ଘରକୁ ଆସି ସ୍କୁଲ କୁ ବାହାରିଲା । ବହୁତ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏମିତି ଚାଲିଲା ଗୋଟିଏ ଦିନ ଚିିନ୍ତୁ ଖବର କାଗଜ ଦେଇ ଆସିଲା ଆଉ ଗୋଟିଏ ଖବର କାଗଜ ଅଧିକା ରହି ଗଲା । ସେ ସେହି ଖବର କାଗଜ କୁ ବେପାରୀ କୁ ଫେରାଇ ଦେଲା କିନ୍ତୁ ସେ ବେପାରୀ ଚିିନ୍ତୁ କୁ ସେ ପେପର ଘରକୁ ନେଇକି ଯାଅ ବୋଲି ତା ହାତରେ ପୁଣି ଦେଲା । ଚିିନ୍ତୁ ସେ ପେପର କୁ ଘରକୁ ନେଇକି ଗଲା ଓ ସେଥିରେ ଛପା ଯାଇଥିବା କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ସମାଧାନ କଲା । ସେ ସ୍କୁଲ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ସେ ଖବର କାଗଜ ଅଫିସ ଥିଲା ସେ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇଥିବା କାଗଜ ଖଣ୍ଡକୁ ଖବର କାଗଜ ଅଫିସ୍ ରେ ଜମା କରି ସ୍କୁଲ୍ ଚାଲିଲା। ସବୁଦିନ ପରି ସ୍କୁଲ ଯାଉଥାଏ । ଚିନ୍ତୁ ର ମା ଗୋଟିଏ ଘର ପରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଘର କାମ କରିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ ।
ଚିନ୍ତୁ ସ୍କୁଲ ପରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲା ଆଉ ଘର ସଫାସୁତୁରା କରି ମା ର ଫେରିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁକି ରହୁଥାଏ । କିଛିଦିନ ପରେ ଚିନ୍ତୁ ଯେବେ ସ୍କୁଲ ରେ ଥିଲା ସେଦିନ ଚିନ୍ତୁ ର ଶିକ୍ଷକ ସହିତ ଆଉ ଜଣେ ଅଫିସର ଆସିଥିଲେ । ସେ ଅଫିସର ଖବରକାଗଜ ରେ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିବା ପିଲାକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆସିଥିଲେ । ଶିକ୍ଷକ ଚିନ୍ତୁ କୁ ଦେଖେଇ ଅଫିସର କୁ କହିଲେ ସେ ପିଲା ହେଉଛି ଚିନ୍ତୁ ଯିଏ ଆପଣଙ୍କ ଖବର କାଗଜ ର ଉତ୍ତର ଦେଇଛି। ଅଫିସର ଚିନ୍ତୁ କୁ ପାଖକୁ ଡ଼ାକି ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲେ । କହିଲେ ତମେ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ସେଦିନ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ତମ ଛଡା ଆଉ କିଏ ଦେଇପାରିନାହାନ୍ତି କେବଳ ଜଣେ ତମେ ହିଁ ତାର ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ଦେଇ ପାରିଲ । ଏଥିପାଇଁ ଆମ ଖବର କାଗଜ ତରଫରୁ ତମର ସବୁ ପଢ଼ା ଖର୍ଚ୍ଚ ବହନ କରିବେ । ଅଫିସର କଥା ଶୁଣି ଚିନ୍ତୁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ସେ ଘରେ ପହଁଚିଲା ଆଉ ସବୁଦିନ ପରି ମା ର ଆସିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା । କିଛି ସମୟପରେ ମା ଆସିଗଲେ । ଚିନ୍ତୁ ମା ଆସିବାର ଦେଖି ଖୁସି ରେ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ମା କୁ କୋଳେଇ ନେଲା । ମା ଚିନ୍ତୁ ର ଖୁସି ଦେଖି ପଚାରିଲେ ଆରେ କଣ ହେଇଛି ଭାରି ଖୁସି ଜଣାପଡୁଛୁ । ମା ତମକୁ ଆଉ ବେଶୀ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିବନି । ଆଚ୍ଛା କଣ ପାଈଁ ମା ପଚାରିଲେ। ସେଦିନ ଯୋଉ ଖବର କାଗଜ ରେ ଉତ୍ତର ଲେଖିଥିଲି ତାହା ଠିକ୍ ଥିଲା ଏବଂ ଆଜି ଖବର କାଗଜ ଅଫିସ୍ ରୁ ଜଣେ ଅଫିସର ଆସି ମୋତେ କହିଲେ ଯେ ମୋର ସବୁ ପଢା ପଢ଼ି ଖର୍ଚ୍ଚ ବହନ କରିବେ । ତା ସହିତ ମୋତେ ଛାତ୍ରବୃତ୍ତି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କରିଲେ । ଏହା ଦେଖି ମା ଖୁସି ହୋଇ କହିଲେ ହଉ ଆଜି ତୋର ଏହି ଖୁସିରେ ମୁଁ ଖିରି କରିବି । ଚିନ୍ତୁ ଖିରି କୁ ବହୁତ୍ ପସନ୍ଦ କରେ । ତାପରେ ଦୁହେଁ ମିଶି ଖିରି ଖାଇଲେ । ଏମିତି କିଛି ବର୍ଷ ଗଡି ଚାଲିଲା। ଚିନ୍ତୁ ମନ ଦେଇ ଭଲ ପାଠ ପଢିଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶ୍ରେଣୀରେ ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରୁଥାଏ । ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଛାତ୍ର ବୃତ୍ତି ପାଉଥାଏ । ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ ରେ ପଢିବା ସମୟରେ ଦିନେ ଯୋଉ ଖବର କାଗଜ ତାକୁ ଛାତ୍ର ବୃତ୍ତି ଦେଇଥିଲେ ସେ ଖବର କାଗଜ ସଂସ୍ଥା ରେ ନିର୍ଦେଶକ ପଦରେ ରେ ସେ ନିଯୁକ୍ତ ହେଲା । ସେତେବେଳେ ତାର ମା ଆରପାରିକୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ । ଖବର କାଗଜ ତରଫରୁ ଖବର କାଗଜ ସମ୍ମିଳନୀ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରାଯାଉଥିଲା। ଚିନ୍ତୁ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସମସ୍ତ ଦର୍ଶକ ଙ୍କୁ ନିଜର ଅତୀତ ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲା ଏବଂ କହିବାକୁ ଲାଗିଲା ଯେଉଁ ଶିଶୁ ଉପରେ ନିଜ ମାତା ପିତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଥାଏ ସେ ଶିଶୁ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ମଣିଷ ହେବ ଏବଂ ନିଜ ନାମ କୁ ଉଚ୍ଚା ରଖିବ । ସେତେବେଳେ ଚିନ୍ତୁ ର ଆଖିରୁ ଲୁହ ବହିଯାଉଥାଏ ତାକୁ ବଡ ମଣିଷ କରିଥିବା ତା ମା ତା ପାଖରେ ନଥିଲେ ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ଚିନ୍ତୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଭାବେ ଚିନ୍ତାମଣି ବାବୁ ରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଇଛି । ସମସ୍ତ ଦର୍ଶକଙ୍କ ତାଳିମାଡ଼ ରେ ଖବରକାଗଜ ସମ୍ମିଳନୀ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ର ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି ହେଇଥିଲା ।
*ଏଥିରୁ କଣ ଶିଖିଲ ?*
୧.ଭଲ ପାଠ ପଢି ନିଜର ନାମ ଉଚ୍ଚା କରିବା ଦରକାର ।
୨.ସବୁବେଳେ ଗୁରୁଜନ କଥା ମାନିବା ଦରକାର ।
୩.ଠିକ୍ ସମୟରେ ଉପଯୋଗୀ କାମ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଉଚିତ ଫଳ ମିଳିଥାଏ ।
ନୀଳମାଧବ ଭୂୟାଁ
ବୁଗୁଡ଼ା, ଗଞ୍ଜାମ
Ajab Hai Duniya

Baar Baar Mana Karte Huye Bache Ko “Maa” Khana Khilata Rehta Hai,
Aur Wahi Beta Bada Hone Ke Baad Bete Se Ushi Maa Do Wakt Ki Khana Keliye Tarashta Rehta Hai…
Ajab hai duniya…
How to become happiness
Forget your rights,
Adopt to the circumstances,
Adopt patience,
Serve other,
Speak less,
Walk in the open air for an hour in the morning,
Read or listen to good literature for an hour,
Restraint and tolerance,
Sleep early at night,
Listen more,
Don’t be angry with anyone,
Get up early in the morning,
Not even on yourself,
Do not have feelings of jealousy and hatred towards anyone,
By listening to the true knowledge every day,
Don’t insult anyone,
Don’t hurt anyone,
Try to fake laugh to loud every morning,
Yoga for Five minutes every morning,
It’s not easy but i know you must do it,
Thank you for your new day with new ideas.
ମୋର ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍

ସେଦିନ ୧୪ ଫ୍ରେବୃଆରି ସୋମବାର ଥାଏ, ମନ୍ଦିର ଗହଳି ଥାଏ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ଭଗବାନ ଙ୍କ ଭକ୍ତି ରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେଉଥିଲେ । ମୁଁ ମୋର ପ୍ରସାଦ ବ୍ୟାଗ୍ କୁ ପଣ୍ଡିତ କୁ ଦେଲି ଏବଂ କହିଲି ଭୋଗ ଲଗେଇ ଦିଅନ୍ତୁ । ପଣ୍ଡିତ ପଚାରିଲେ କାହା ନାମରେ ଲଗେଇବି। ମୁଁ ନିରୁପାୟ । ଭାବିଲି କାହା ନାମ କହିବି ?? ଅସଲ ରେ ମନ୍ଦିର ଆସିବା ମୋର ଅଭିପ୍ରାୟ ନଥିଲା। ମୋ ସାଙ୍ଗ ମୋତେ ତାର ନାମରେ ଭୋଗ ଲଗାଇବା ପାଇଁ କହିଥିଲା ସେ ଆଶାରେ ଆସିଥିଲି। ତାର ପାଇଁ ନଡ଼ିଆ ଓ ପ୍ରସାଦ କିଣିଲି, ଭାବିଲି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପ ପ୍ରସାଦ ଚଢ଼େଇ ଦିଏ କିନ୍ତୁ ଏଠି ମୁଁ ଚିନ୍ତାରେ ପଡ଼ି ଗଲି। କିଛି ବୁଦ୍ଧି ବାଟ ଦେଖା ଗଲା ନାହିଁ । ମୁଣ୍ଡ କୁ କୁଣ୍ଡେଇ କୁଣ୍ଡେଇ ମୋ ବୋଉ ନାମ କୁ କହିଦେଲି । ପଣ୍ଡିତ ମୋତେ ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ କରିଲେ ଯେ ଯାହାର ନାମ କହିଲ ! ସେ କଣ ତୁମର ମହିଳା ବନ୍ଧୁ କି ? ମାନେ ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ କି ?? ମୁଁ ବଡ ବଡ ଆଖିରେ ଅନେଇ ରହିଲି ପଣ୍ଡିତ କୁ ? ଇଏ କଣ, ବଡ ଅଜବ ଏ ପଣ୍ଡିତ, ମା ବୋଉ ନାମ କହିଲେ, ସେ କହୁଛି ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ!!! ମୁଁ ଅଳ୍ପ ରାଗରେ ଚାହିଁ ରହିଲି, ପଣ୍ଡିତ , ହଉ…ହଉ… କହି, ଭୋଗ ଲଗେଇବାକୁ ନେଇ ଗଲା ।
(ସେଦିନ ଥିଲା ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ଯୋଗୁ ସମସ୍ତେ ନିଜ ପ୍ରେମୀ ଏବଂ ପ୍ରେମିକା ଙ୍କ ନାମ କହୁଥିଲେ ସେଥିପାଇଁ ପଣ୍ଡିତ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲେ )
ମୋ ଆଗରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ଟିଏ, ତାର ଶୁଖିଲା ଚୁଟି ଆସି ମୋର ଆଖି ନାକ ରେ ବାରମ୍ବାର ବାଜି ଫେରି ଯାଉଥାଏ। ମୁଁ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ହାତ ଯୋଡ଼ି ଭଗବାନ ଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ରେ ମଗ୍ନ ଆଉ ଏପଟେ ଯେ ଏଇ ଶୁଖିଲା ଚୁଟି ଆସି ମୋତେ ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରୁଥାଏ। ହଠାତ୍ ରାଗରେ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲି, ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ଟିଏ ମୋର ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଧୀରେ ଧୀରେ ବିନା ଶବ୍ଦ ରେ କିଛି ଗୋଟିଏ କହି ଯାଉଥିଲା ।
ପଣ୍ଡିତ ଆସିଲେ, ସେ ଝିଅ ହାତରୁ ପ୍ରସାଦ ନେଇ ଗଲା ବେଳେ ପଚାରିଲେ କାହା ନାମରେ ଚଢ଼େଇବି । ବାଳିକା ଜଣଙ୍କ ଧୀରେ ଶବ୍ଦରେ କହିଲେ, “ସନ୍ତୋଷ” । ମୋର କାନ ଠିଆ ହୋଇଗଲା। ଆରେ ଇଏ ତ ମୋର ନାମ, ଏଇ ଝିଅ କଣ ମୋ ନାମରେ ଭୋଗ ଲଗାଉଛି !! ହେଲେ କାହିଁକି ??? କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ହଜିଗଲି, ଭାବିଲି କିଏ ତ ଅଛି ?? ଏ ଦୁନିଆରେ ମୋ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ ଲଗା ହେଉଛି । ଅଳ୍ପ ଗହଳି ଯୋଗୁ ତାର ମୁଖ କୁ ମୁଁ ଦର୍ଶନ କରି ପାରୁ ନଥାଏ। ହେଲେ ମନରେ ଇଚ୍ଛା ଜାଗ୍ରତ ହେଲା ଯେ ପ୍ରକୃତ ଝିଅ ଟି କିଏ ?? ପ୍ରସାଦ ଭୋଗ ଲଗା ସରିଲା ପରେ ପଣ୍ଡିତ ଫେରେଇ ଦେଲେ । ସେ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲା, ତାର ପଛେ ପଛେ ମୁଁ, ମୋର ପ୍ରଶ୍ନ ଦୁଇ ଗୁଣ ହୋଇଗଲା। ପ୍ରକୃତରେ କିଏ ଆଉ କାହିଁକି ମୋ ନାମ ନେଲା ???
ବାହାରକୁ ବାହାରିଲା ପରେ ତାର ମୁଖ କୁ ଦେଖିଲି ଏବଂ ଜାଣିଲି ଯେ ସେ ତ ମୋର କେହି ପରିଚିତ ନଥିଲେ । ପଛେ ପଛେ ଯାଉଥାଏ। କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ପଚାରିଲା । ତମେ ମୋ ପଛେ ପଛେ କାହିଁକି ଆସୁଛ ? ମୁଁ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲି। ପଚାରିଲି, ତମେ ଯୋଉ ନାମ ଟି କହିଲ ସେ ନାମ ଟି କାହାର ?? ସେ ମୋତେ ରାଗି ଚାହିଁ ରହିଲା । ସେଥିରେ ତମର ଜାଣିବା କଣ ଦରକାର ??? ମୁଁ ପୁଣି କହିଲି, ନା ଯେ ତମର ଡାକିବା ନାମଟି ମୋତେ ଅତି ନିଜର ଭଳି ଲାଗିଲା ସେଥିପାଇଁ ପଚାରିଲି। ସେ ଅଳ୍ପ ସେକେଣ୍ଡ ପାଇଁ ଚୁପ୍ ରହିଲା ପୁଣି କହିଲା, ଏଥିରେ ତମର ମୁଣ୍ଡ ପୁରେଇବା କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ।
ମୁଁ କହିଲି, ମୁଁ ତମକୁ ଆଉ ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରିବି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଶେଷ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ଦେଇ ଦିଅ। ଯେ ସେ ସନ୍ତୋଷ କିଏ ?? ଏହି ଉତ୍ତର ପରେ ସେ ଝିଅ ଟି ଅଳ୍ପ ଭାବିଲା ଏବଂ କହିଲା ମୋତେ ଆଉ ବିରକ୍ତ କରିବ ନାହିଁ ନା?? ମୁଁ ହଁ ମାରିଲି ??
ସେ କହିଲା, ଏହି ନାମଟି ହେଲା ମୋ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କ ର, ମାନେ ଯିଏ ମୋତେ ବିବାହ କରିବ ତାଙ୍କର ନାମ ?? ମୁଁ ପୁଣି ଚିନ୍ତାରେ ପଡ଼ିଲି, ତମର ତ ବିବାହ ବୟସ ହୋଇନି ?? ସେ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା ହଁ ଯେ କିନ୍ତୁ ଆମ କୁଳ ବ୍ରାହ୍ମଣ କହିଲେ ଯେ ” ସ ” ନାମରେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ପୁଅ ଟିଏ ତମକୁ ବିବାହ କରିବ ?? ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ମନେ ମନେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ନାମ ବାଛି ନେଲି । ଏହି ନାମ ନେଇ ମୁଁ ସବୁ କାମ କରେ ଏଵଂ ଏହି ନାମ ନେଲେ ମୋତେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ଅନୁଭବ ହୁଏ ସେଥିପାଇଁ ସନ୍ତୋଷ ନାମକୁ ବାଛିଲି ।
ଏବେ ମୋତେ କୁହ?? ତମେ ମୋ ପଛେ ପଛେ ଆସିବାର କାରଣ କଣ କୁହ ?? ମୁଁ ଟିକେ ମଜାରେ କହିଲି, ତମ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯୋଉ ସନ୍ତୋଷ କଥା କହିଥିଲେ ନା , ସେ ହେଉଛି ମୁଁ !! ଝିଅଟି ଚକିତ ଅବସ୍ଥାରେ ଚାହିଁ ମୋତେ ପଚାରିଲା,,, ମାନେ????
ମୁଁ ପୁଣି କହିଲି, ମୋର ନାମ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୋଷ, ମନ୍ଦିର ରେ ପଣ୍ଡିତ କୁ ଯେତେବେଳେ ନାମ କହିଲ, ମୁଁ ଭାବିଲି ମୋ ପାଇଁ କିଏ ଭୋଗ ଲଗାଉଛି କି ?? ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଅଳ୍ପ ଆଶ୍ଚର୍ୟ୍ଯ ହେଲି ଏବଂ ତମ ଚେହରା ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ରଖିଲି, ଏବଂ ତମ ଚେହେରା ଦେଖି ମୋତେ ଯେମିତି ନିଜର ଲାଗିଲା। ଆଉ ତମେ ଯଦି ଖରାପ ଭାବିଲ ତେବେ ମୁଁ ଏହି ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ତମକୁ କ୍ଷମା ମାଗୁଛି। ସେ ଝିଅଟି କହିଲା, ନା ନା, ଥାଉ, ସେମିତି କିଛି ନାହିଁ। କ୍ଷମା ମାଗିବା କଣ ଦରକାର । ମୁଁ ତ ଖରାପ ଭାବିନି।
ଏମିତି କଥା ହୋଇ ହୋଇ ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ମନ୍ଦିର ବେଢାରେ ବସିବାକୁ ଲାଗିଲୁ। ସେ ମୋତେ ପଚାରିଲା ତମ ଘର କୋଉଠି । ମୁଁ ମୋ ଗାଁ ନାମ କହିଲି। ସେ କହିଲା, ଏଠୁ କେତେ ଦୂର ?? ମୁଁ କହିଲି , ୫ କିମି ହେବ। ସେ ପଚାରିଲା, ଆଉ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବି ତମେ ଖରାପ ଭାବିବ ନାହିଁ ନା?? ମୁଁ ଅନୁମତି ଦେଲି ସେ ପଚାରିଲା ତମ ଜାତି କଣ ?? ମୁଁ ମୋ ଜାତି କହିଲି । ମୋ ଜାତି ନାମ ଶୁଣି ସେ ଅଳ୍ପ ଖୁସି ହୋଇଗଲା ମୁଁ ପଚାରିଲି, ଖୁସି କାହିଁକି ହେଲ?? ସେ କହିଲା, ଯେ ମୋର ମଧ୍ୟ ସମାନ ଜାତି !! ଏତିକି ଶୁଣି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲି। ଭାବିଲି ଆଜି ୧୪ ଫ୍ରେବୃଆରୀ ଦିନ ମୋତେ ଏଠି ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ମିଳିଗଲା ବୋଧେ । ମୁଁ ମନେ ମନେ ବହୁତ୍ ଖୁସି ହେଉଥିଲି । ଯାହା ହେଉ ମୋ ସାଙ୍ଗ ଯୋଗୁ ମୋତେ ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ସହିତ ଦେଖା ହୋଇଗଲା। ଭଗବାନ କୁ ବହୁତ୍ ଧନ୍ୟବାଦ୍ ଦେଲି ।
ଏତିକି ବେଳେ, ମୋର ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା, ଯେ ତମ ଘର କୋଉଠି ?? ସେ କହିଲା ଏଠି ମୋ ମାଉସୀ ଘର, ଆମ ଘର ତ ଏଠୁ ୮୦ କିମି ଦୂରରେ। ମୁଁ ପ୍ରତି ସୋମବାର ରେ ମନ୍ଦିର ଆସେ । ସେଥିପାଇଁ ଆଜି ସୋମବାର ବୋଲି ଆସିଲି । ତାଙ୍କ ଘର ଠିକଣା ଶୁଣି ମୁଁ ଅଳ୍ପ ଦୁଃଖୀ ଅନୁଭବ କରିଲି । ତାପରେ ଭାବିଲି । ଚଳିବ, ଏତେ ଦୂର ହେଲେ ମଧ୍ୟ କଣ ବିବାହ କରନ୍ତି ନାହିଁ କି ? ପୁଣି ମୋର ପ୍ରଶ୍ନ ଯେ , ଏଠି କେତେ ଦିନ ପାଇଁ ଆସିଛ ?? ସେ କହିଲା, ଆଉ ଗୋଟିଏ ସପ୍ତାହ ରହିବି। ତାପରେ ଚାଲିଯିବି।
ମୁଁ କହିଲି, ଶେଷ ଥର ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ , କିଛି ଖରାପ ଭାବିବ ନାହିଁ କି?? ସେ ହଁ କରିଲା, ମୁଁ ପଚାରିଲି, ତମ ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର୍ ମିଳିବ କି?? ସେ ବଡ ବଡ ଆଖି କରି ଚାହିଁ ରହିଲା ?? କହିଲା, ମୋବାଇଲ୍ ନମ୍ବର୍ କଣ ଦରକାର ? ତମେ ଏବେ ଅଳ୍ପ କଥା ହେଉ ହେଉ ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର୍ ମାଗୁଛ?? ମୁଁ ଯଦି ଘର ଠିକଣା କହିବି ତେବେ ତମେ ମୋ ଘରେ ପଶିଯିବ (କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ମଜାରେ ଝିଅ ଟି କହିଲା) ମୁଁ ଭାବିଲି, ସେ ରାଗିଲା ନା ମଜା କରିଲା? ? ମୁଁ ଅଳ୍ପ ଚୁପ୍ ରହିଲି ଏବଂ ମୋର ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ବୋଲି କହିଲି ? ତାପରେ ସେ ଝିଅଟି ଅଳ୍ପ ମୁରୁକି ହସ ଦେଇ କହିଲା ଯେ ଆରେ ମୁଁ ମଜା କରୁଥିଲି। ମୋର ମୋବାଇଲ୍ ଅଛି ଯେ, ଏଠି ମାଉସୀ ପୁଅ ମୋ ପାଇଁ ନୂଆ ସିମ୍ ଆଣି ଦେଇଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେ ନମ୍ବର୍ ମୋର ମନେ ନାହିଁ । ବର୍ତମାନ ମୋବାଇଲ୍ ମୁଁ ଘରେ ଛାଡ଼ି ଆସିଛି।
ଆଉ ଯଦି ଆମର ମିଶିବା ଲେଖା ଅଛି ତେବେ ପୁଣି ଥରେ ମିଶିବା। ମୁଁ ପଚାରିଲି, ତମ ମାଉସୀ ଘର କୋଉଠି ? ସେ କହିଲା, ନା ଯଦି ଭଗବାନ ଆମକୁ ମିଶେଇବାକୁ ଥିବେ ତେବେ ଆମର ପୁଣି ଦେଖା ହେବ। ଯଦି ମାର୍କେଟ ରେ ଦେଖା ହୁଏ ତେବେ ସେଠି କଥା ହେବା ଯଦି ନ ଦେଖା ହୁଏ ତେବେ ଆଗ ସୋମବାର ଦିନ ମୋତେ ଏଠି ଏହି ମନ୍ଦିର ରେ ଦେଖା କରିବ। ମୁଁ ଖୁସି, ସେ ପୁଣି କହିଲା, କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୋ ଭାଗ୍ୟ କୁ ପରୀକ୍ଷା କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ତେବେ ମୋ ଭାଗ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ରେ ମୋତେ ତମେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ! ମୁଁ ପଚାରିଲି କଣ?? ସେ କହିଲା , ତମେ ଏବେ ମୋ ପଛରେ ଆସିବ ନାହିଁ। ତା କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଅଳ୍ପ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି, ସେ କହିଲା, ମୁଁ କହିଲି ନା, ଯଦି ଆମର ଦେଖା ହେବାକୁ ଥିବ, ତେବେ ଆମକୁ ଭଗବାନ ପୁଣି ଦେଖା କରିବେ।
ମୁଁ ତା କଥାରେ ରାଜି ହେଲି ଏବଂ ସେ ମୋତେ ବାଏ କହି ଚାଲିଗଲା। ଗଲା ବେଳେ ତାକୁ ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ କରିଲି । ଯେ ତମ ନାମଟି ତ କହିଦିଅ?? ସେ କହିଲା, ଯଦି ଆର ଥରକୁ ଦେଖା ହୁଏ ତେବେ ମୋ ନାମ, ମୋ ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର ଆଉ ମୋ ଘର ଠିକଣା ତମକୁ ସବୁ କହିବି ! ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କର, ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ହଲେଇ ହଁ କରିଲି। ତାପରେ ସେ ପ୍ରଥମେ ଚାଲିଗଲା ତାର ୫ ମିନିଟ ପରେ ମୁଁ ମନ୍ଦିର ରୁ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲି। ଅଳ୍ପ ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା କିନ୍ତୁ ମନରେ ଆଶା ଥିଲା ଯେ ଆମର ପୁଣି ଦେଖା ହେବ ।
ସେ ଆଶାରେ ପ୍ରତିଦିନ ମୁଁ ମାର୍କେଟ ରେ ଖୋଜି ବୁଲୁଥାଏ , କେତେବେଳେ ବଜାର ରେ କେତେବେଳେ ଡ୍ରେସ୍ ଦୋକାନ ରେ ତ କେତେବେଳେ ମିଠା ଦୋକାନ ଆଉ କେତେବେଳେ ମନ୍ଦିର ରେ। ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ କୁ ପୁଣି ଥରେ ଦେଖିବାକୁ ଯେମିତି ମୋର କ୍ଷୁଧା ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଉଥାଏ କିନ୍ତୁ ମୋ କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟିବାର ନାମ ନେଉ ନଥିଲା। କଣ କରିବି, 6 ଦିନ ବିତିଗଲା ଆସିଲା ସୋମବାର, ସେଦିନ ମୁଁ ରେଡି ହୋଇ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ପହଂଚିଗଲି ମନ୍ଦିର ରେ।
ଅପେକ୍ଷା କରି କରି 40 ମିନିଟ ହୋଇ ସାରିଲାଣି, ଶେଷରେ ଭୋଗ ଲଗେଇବା ପାଇଁ ପଣ୍ଡିତ କୁ ଦେଇ ଦେଲି । ସେ ପୁଣି ନାମ ପଚାରିଲା ଯେ କାହା ନାମରେ ଲଗେଇବି ?? ମୁଁ ଭାବିଲି, କାହା ନାମ କହିବି, ସେ ତ ନାମ କହି ନଥିଲା। ହଉ ମୋ ବୋଉ ନାମ କହିଦିଏ ଏବଂ ମୋ ବୋଉ ନାମଟି କହି ଦେଲି। ଭଗବାନ କୁ ଡ଼ାକୁଥାଏ ଆଉ ମନରେ ଏପଟେ ଭାବୁଥାଏ ସେ କାଳେ ମୋ ପଛରେ ଆସି ଠିଆ ହୋଇନି ତ?? ମୁଁ ଭଗବାନ କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବା ପରେ ପଛକୁ ବୁଲି ଦେଖିଲି । ପଛକୁ ବୁଲି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ, ଲୋକ ଗହଳି ମାତ୍ର ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ନଥିଲା ।
ମୁଁ ଭାବିଲି ବୋଧେ ଲେଟ୍ ହେବ ଆସିବାରେ । ହଉ ଗତ ସୋମବାର ଦିନ ଆମେ ଯୋଉଠି ବସି ଥିଲୁ ସେଠି ଯାଇ ବସିଲି । ଅପେକ୍ଷା ରେ ଥାଏ। ଏପଟେ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ ଯେ ଆଜି ଆସିଲେ ଏମିତି କହିବି, ସେମିତି ପଚାରିବି । ଏମିତି କହି ମୁଁ ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଥିଲି ଏବଂ ପୂର୍ବ ଦିନ ମୋର ନୁଆ ଚୁଟି ଷ୍ଟାଇଲ କରି ଆସିଥିଲି ଏବଂ ଷ୍ଟାଇଲ ଡ୍ରେସ୍ ମଧ୍ୟ ପିନ୍ଧି ଆସିଥିଲି । ସମୟ ବିତି ଯାଉଥାଏ ମାତ୍ର ତାର ଦେଖା ନାହିଁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ୧.୫୦ ଘଣ୍ଟା ହୋଇଗଲାଣି। ଲୋକ ମଧ୍ୟ ଖାଲି ହେବାରେ ଲାଗିଲେଣି। ମନର ଆଶା ଟି ଯେମିତି ମରି ମରି ଆସୁଥାଏ। ଏପଟେ ରାଗ ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଥାଏ ।
ଅପେକ୍ଷା ର ସୀମା ଟପି ଯାଇ ୨ ଘଣ୍ଟା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା। ମନ ଭିତରେ ସବୁ ଆଶା କୁ ଡିଲିଟ କରିଦେଲି ଏବଂ ଭୋଗ କୁ ନେଇ ବାହାରି ଗଲି ନିଜ ଘରକୁ । ଆସିଲା ବେଳେ ପଣ୍ଡିତ କୁ ପଚାରିଲି। ଗତ ସୋମବାର ଦିନ ଯୋଉ ଝିଅଟି ଆସିଥିଲା। ସେ ଆଜି ଆସିଛି କି?? ପଣ୍ଡିତ କହିଲା, ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିବି ଯେ, କେତେ ଝିଅ ଆସନ୍ତି । ମୋର କାହାର ଚେହେରା ମନେ ପଡୁନି। ହଁ ବହୁତ୍ ଝିଅ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଆସିଥିଲେ। ମୁଁ କହିଲି ନା , ସେ ଝିଅଟି ଆଜି ଆସିନୀ କାରଣ ମୁଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଟି ଝିଅ କୁ ନିରିଖି ଦେଖିଛି। ପଣ୍ଡିତ କହିଲା, କ୍ଷମା କର ପୁଅ, ମୁଁ ଜାଣିବି କେମିତି । ସେଠୁ ମଧ୍ୟ ନିରାଶା ହୋଇ ଫେରିଲି । ଶେଷରେ ଗେଟ୍ ପାଖରେ ଆଉ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ଅପେକ୍ଷା କରିଲି ମାତ୍ର ତାର ଦେଖା ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଦୁଃଖରେ ଘରକୁ ଆସିଲି। କିନ୍ତୁ ମନରେ ଆଶା ଥାଏ କାଳେ ଦେଖା ହୋଇଯିବ କେବେ ଆଉ କେଉଁଠାରେ…
ଏମିତି ବହୁତ୍ ଦିନ ଖୋଜିଲି, ମାତ୍ର ସେଦିନ ମୋର ପ୍ରଥମ ଦେଖା ଆଉ ଶେଷ ଦେଖା ମଧ୍ୟ ଥିଲା, ତା ପରେ ମୋର ମନର ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ସହିତ ଆଉ କେବେ ଦେଖା ହୋଇନି, ନା ଆଉ କେବେ ହେବ ତାହା ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଜାଣିନି ।
ଏମିତି ଥିଲା ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ର କାହାଣୀ…
ତେବେ ମୋ ଭାଲେନଣ୍ଟାଇନ୍ ମୋତେ କଣ ମିଳିବ ନା ନାହିଁ, କମେଣ୍ଟ ରେ ଜଣାନ୍ତୁ।
କାହାଣୀ ଟି କେମିତି ଲାଗିଲା ମତାମତ ଦିଅନ୍ତୁ ।
ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଢି ଥିବାରୁ ବହୁତ୍ ବହୁତ୍ ଧନ୍ୟବାଦ।
ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଗାଳ୍ପିକ, ନୀଳମାଧବ ଭୂୟାଁ..
I am…

I am a breeze, rustling through the Autumn leaves. Crisp clean air that revitalizes the land. I am a ray of sunshine, blanketing the Earth with my warmth. Providing the light for all life. I am the rain, washing the dust of the day away. Breathing new life into everything I touch. I am a […]
I am…