ଥିଲା କେତେ ଯେ ଆଶା
କିନ୍ତୁ ଆଖିରେ ନିଦ ନାହିଁ
କେବଳ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ସ୍ଵପ୍ନ ।
ଶୋଇବାକୁ ଯାଏ ଯେତେବେଳେ
ଦେଖାଯାଏ ମୋର ଲକ୍ଷ୍ୟ
ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତ ର ଚାବି କାଠି ।
କଣ ଯେ ସେଠୀ ଅଛି
କଣ ପାଇଁ ଏତେ ଯେ ଆତୁର
ତାହା ସବୁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ।
ଦିବା ର ପ୍ରଥମ ପ୍ରହର ରୁ
ଅନ୍ତିମ ପ୍ରହର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ସ୍ଵପ୍ନ ର ନିଶାଚର ହୋଇ
ପହଞ୍ଚି ଯାଏ ସେହି ସମୟରେ ।
ବେଳେବେଳେ ବୁଲି ଆସେ
ବାଲକୋନି କୁ….
ଅନୁଭବ କରେ ସେ
ଶୀତୁଆ ମହକ ତା ସହିତ
ଆବର୍ତ କରିଥିବା ଷ୍ଟିଲ ଛଡ଼ ;
ଯେମିତି ମୋତେ ରାଜ ଦଣ୍ଡ
ଭଳି ମନେ ହୁଏ ।
ଡର ଲାଗେ କଣ
ହେବ ମୋ ଭବିଷ୍ୟତ
କିଏ ଦବ ତାର ହିସାବ
କିଏ ରଖିଛି ତାର ପ୍ରକୃତ ମୂଲ୍ୟ ।
ଜାଣିନି ଏମିତି କେତେ ରାତି
ବିତି ଯିବ ମୋ ସ୍ଵପ୍ନ ର ଅନ୍ତ
ହେବ କି ନାହିଁ
ଏବଂ ତାହା ମଧ୍ୟ
ଦିବା-ରାତ୍ରୀ କୁ ଏକ କରିଦେବ ।
ପୁଣି ଥରେ ଗୋଟିଏ ଦିନର
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ…
ମୋ ସ୍ଵପ୍ନ ର ଆରମ୍ଭ ହୋଇ
ପୁଣି ଅନ୍ତ ବେଳକୁ
ଅନ୍ୟ ଏକ ରାତି ପାହି ଯାଉଛି…
ପୁଣି ସେ ସ୍ଵପ୍ନ କୁ ମଜବୁତ୍ କରିବା ପାଇଁ
ମୁଁ ଆଶା ରଖେ ଅନ୍ୟ ଏକ
ରାତ୍ରି ପାଇଁ…….
ନୀଳମାଧବ ଭୂୟାଁଙ୍କ କଲମରୁ…
