Share a story about the furthest you’ve ever traveled from home.

I left Odisha for a training and went to Rajasthan. I had absolutely no desire to leave the house at that time. Still have to go. Because if there is no job, there is no respect in life. So I was forced to leave home to get some respect. Yes, it was very difficult. Because after my last exam I had the joining letter in my hand. I had only 4 days and for those 4 days I chose to stay at home and stay with my mother only. I did not realize that those four days were passing so quickly. Finally, I left for my place of work. Before the job I have to go for training that is again in Rajasthan. Had to go through by train. The train journey was very difficult. I and some other friends did not have confirmed tickets. The journey was two days long. Even if there were friends in the next coach, they did not want to call him because he would have trouble sleeping. In this case, we had no desire to put others in trouble without their own confirmed tickets. I spent two days in difficulty. On the one hand, the pain of leaving the house and on the other hand the difficulty of traveling by standing sometimes by the bathroom and sometimes by the door were different. Food was not good, nor sleeping was good but still I persevered and reached Rajasthan. It was the lamest time I ever had in my life.

ଯେବେ ମୁଁ ଚାକିରି ପାଇଁ ଓଡ଼ିଶା ରୁ ଯେବେ ରାଜସ୍ଥାନ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲି। ସେତେବେଳେ ଘରୁ ବାହାରି ଯିବାକୁ ମୋର ବିଲକୁଲ ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା । ତଥାପି ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବ। କାରଣ ଯଦି ଚାକିରି ନାହିଁ ତ ଜିବନରେ ଇଜ୍ଜତ ନାହିଁ । ତେବେ ସେ ଇଜ୍ଜତ ଟିକେ ପାଇବା ପାଇଁ ମୁଁ ଘର ଛାଡ଼ିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲି। ହଁ ବହୁତ୍ କଷ୍ଟ ହୋଇଥିଲା। କାରଣ ମୋର ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ପରେ ମୋ ହାତରେ ଜୋଇନିଂ ଲେଟର ଥିଲା । ମୋ ପାଖରେ କେବଳ 4 ଦିନ ସମୟ ଥିଲା ଏବଂ ସେ ଚାରିଦିନ କେବଳ ମୁଁ ଘରେ ରହିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିଲି ଏବଂ କେବଳ ମୋ ମା ପାଖରେ ରହିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିଲି । ସେହି ଚାରିଦିନ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଚାଲି ଯାଉଥିଲା ମୋତେ ଜଣା ପଡିଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ବାହାରିଲି ମୁଁ ମୋ ଚାକିରି ସ୍ଥଳ କୁ। ଚାକିରି ପୂର୍ବରୁ ମୋତେ ଟ୍ରେନିଂ ପାଇଁ ଯିବାକୁ ହେବ ତାହା ପୁଣି ରାଜସ୍ଥାନ ରେ । ଟ୍ରେନ ଦ୍ଵାରା ଦେଇ ଯିବାକୁ ପଡିଲା। ଟ୍ରେନ ର ସଫର୍ ବହୁତ୍ କଷ୍ଟ ଦାୟକ ଥିଲା । ମୁଁ ଏବଂ ଅନ୍ୟ କିଛି ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ କନଫର୍ମ ଟିକେଟ ନଥିଲା । ସେ ସଫର ଦୁଇ ଦିନ ର ଥିଲା । ପାଖ କୋଚ୍ ରେ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେମାନେ ଡାକିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରିଲେ ନାହିଁ କାରଣ ତାଙ୍କୁ ଶୋଇବାରେ ଅସୁବିଧା ହେବ । ଏମିତି ରେ ନିଜର କନଫର୍ମ ଟିକେଟ ନଥାଇ ଅନ୍ୟକୁ ଅସୁବିଧା ର ସମ୍ମୁଖୀନ କରିବାରେ ଆମର ତିଳେ ମାତ୍ର ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା । କଷ୍ଟରେ ଦୁଇ ଦିନ କାଟି ଦେଲୁ। ଏପଟେ ଘରୁ ଛାଡ଼ି ଆସିବାର ଦୁଃଖ ଏବଂ ସେପଟେ କେତେବେଳେ ବାଥରୁମ ପାଖରେ ତ କେତେବେଳେ ଦ୍ଵାର ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ସେ ସଫର୍ କରିବାର କଷ୍ଟ କିଛି ଅଲଗା ଥିଲା। ଖାଇବା ଠିକ୍ ନଥିଲା, ନା ଶୋଇବା ଠିକ୍ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ତଥାପି ସହ୍ୟ କରି ମୁଁ ପହଞ୍ଚି ଗଲି ରାଜସ୍ଥାନ ରେ। ଏହା ଥିଲା ଛୋଟିଆ ସମୟ ଟିଏ ଯାହା ମୁଁ ମୋ ଜୀବନରେ ଘଟି ଥିଲା।